Eén antwoord en zoveel vragen

Als ik mijn ogen dichtdoe, dan zie ik je voor me. Hoe je als een gewond dier je plekje zoekt, niet te ver van huis. Een plekje waar je alleen bent, alleen met die vreselijk sombere gedachten in je hoofd. Dicht tegen het water, achter de struiken, beschut voor regen en wind. Je hebt het koud, in je hoofd en in je gedachten. Je legt je jas als een deken over je heen. Zoekt troost. Eindelijk rust in je hoofd.

Je had ons gisteren moeten zien, Tine. Iedereen was er, op je plekje. Zoveel vrienden, zoveel bloemen, zoveel verdriet, zoveel vragen. We proberen ons voor te stellen hoe jij je daar maandag hebt gevoeld. Zo afschuwelijk alleen. Aan wie heb je nog gedacht? Was je bang? Verdrietig? Of eerder opgelucht? Ik hoop het laatste, hoe moeilijk dat ook is.

Die bloemen, die zijn voor jou. Omdat je graag bloemen ziet. Omdat we ze je zo graag willen geven. Omdat we je nu al zo hard missen. Omdat we je zo graag zien. Hopelijk heb je dat geweten.

Morgen gaan we weer werken, en de cocon, waar we ons al een week in verstoppen, verlaten. Terug naar het gewone leven dat helemaal is veranderd. Dampoort is anders. De Aba Jour is anders. De dokken zijn anders. De Blaarmeersen is anders. Gent is anders. Wij zijn anders. Elke dag gaan we over je praten. Bij een glas rode wijn en M&M's zonder nootjes. Over die weekendjes, jouw schaterlach die door ons hoofd spookt, je glazige blik als het wat minder goed ging, je lieve karakter, SATC, de discussies die je zo graag aanging. Gent, Roeselare, De Haan, Oostende, Brussel, overal waar we komen, was jij ook.

Je wilde gewoon dood zijn Tine. Je kon niet meer verder leven, en dat zullen we aanvaarden.
Je was dertien jaar een deel van mijn leven. En het leek zo vanzelfsprekend dat jij er ook de rest van mijn leven zou bij zijn.