Weet dat het winter wordt als:
- haar knalrode regenjas begint af te steken.
- ze naar de regen kijkt, en denkt 'Hoe gezellig toch'.
- ze steeds vaker in het verwarmde wachtkotje op het perron in Berchem kruipt.
- ze zin krijgt in stoofschotels en dikke, witte sauzen.
- ze op een onbewaakt moment al eens Jingle Bells durft te neuriën.
- het topje van haar neus vaker koud dan warm heeft.
- ze al eens twee paar kousen boven elkaar durft aan te trekken.
- ze een onweerstaanbare cocoondrang krijgt.
- ze in één week meer dvd's koopt dan in een hele zomer.
- warme chocomelk en soep haar overlevingsdranken worden.
woensdag 20 oktober 2010
maandag 11 oktober 2010
Zondag wandeldag!
Ik ging gisteren nog eens wandelen. Normaal vind ik wandelen niet leuk. Waarom wandelen als je ook kan lopen, fietsen, springen, vliegen, bergbeklimmen, schaatsen...autorijden? Wandelen, dat is iets voor binnen zestig jaar. Voor als we oud, grijs en versleten zijn en ik met mijn nylonkousen in hippe gympjes nog dapper een blokje rond 'slef'.
Maar gisteren was het zo'n schoon weer en waren we zo mottig van te laat in ons bed te liggen, dat wandelen een heerlijke optie leek. De zaterdag ervoor hadden we een trouwerij, om het met een mooi woord te zeggen. En een zondag na een trouwerij, dat is meestal hangen tussen zetel, kast met Dafalgan, frigo en tv. Maar gisteren niet! Ik had me die zaterdag van de trouwerlij opgeofferd om BOB te zijn, was de zondag na de trouwerij al om 11u al klaarwakker en sleurde het lief mee naar buiten, want ik moest en zou wandelen!
Zalig was het. Als twee toeristen wandelden we door Gent. Gewoon het water volgen, en stoppen als we iets schoons zagen. 'Hé liefje, kijk!'. 'Hé, check ta!'. Zotjes hoe je plots zoveel mooie dingen ziet als je eens niet met je fiets of auto voorbijzoeft.
Het nieuwe stadsmuseum van Gent bijvoorbeeld.
En nee, de mensen op de foto zijn geen vrienden of kennissen. Ik ken ze niet.
Of kijk! Een duiker op een appartementsgebouw!
Of hoe ik op een saaie zondagmiddag na vier uur rondwandelen ongelofelijk zen en euforisch thuiskwam eigenlijk.
Iemand zin om een wandelclub op te richten?
De volgende keer blog ik over iets spannends. Beloofd!
Maar gisteren was het zo'n schoon weer en waren we zo mottig van te laat in ons bed te liggen, dat wandelen een heerlijke optie leek. De zaterdag ervoor hadden we een trouwerij, om het met een mooi woord te zeggen. En een zondag na een trouwerij, dat is meestal hangen tussen zetel, kast met Dafalgan, frigo en tv. Maar gisteren niet! Ik had me die zaterdag van de trouwerlij opgeofferd om BOB te zijn, was de zondag na de trouwerij al om 11u al klaarwakker en sleurde het lief mee naar buiten, want ik moest en zou wandelen!
Zalig was het. Als twee toeristen wandelden we door Gent. Gewoon het water volgen, en stoppen als we iets schoons zagen. 'Hé liefje, kijk!'. 'Hé, check ta!'. Zotjes hoe je plots zoveel mooie dingen ziet als je eens niet met je fiets of auto voorbijzoeft.
Het nieuwe stadsmuseum van Gent bijvoorbeeld.
En nee, de mensen op de foto zijn geen vrienden of kennissen. Ik ken ze niet.
Of kijk! Een duiker op een appartementsgebouw!
Of hoe ik op een saaie zondagmiddag na vier uur rondwandelen ongelofelijk zen en euforisch thuiskwam eigenlijk.
Iemand zin om een wandelclub op te richten?
De volgende keer blog ik over iets spannends. Beloofd!
maandag 4 oktober 2010
Manic Monday!
Het lag op de bodem van onze brievenbus, een beetje verfrommeld onder De Morgen.
We schrijven maandagmorgen, rond een uur of 7.
- (slaperig) Hu, Toon, weet jij iets van 50 euro?
- (slaperig) Nee, wrom?
- Omdat er een briefje van 50 euro in onze brievenbus zit.
- Hu? 50 euro?
- Uhu. 50 euro.
En hierbij verklaar ik het briefje van 50 euro tot hét mysterie van de week. 'Een aanbidder!', riep collega S. 'Of een dement oud vrouwtje!', aldus collega A. Wat het ook zij, vanmorgen zat er in onze brievenbus een opengescheurd envelopje. In de enveloppe een briefje van 50 euro. En bij het briefje van 50 een klein papiertje waarop in een mooi handschrift 'Gelukwensen!' geschreven staat. Geen naam, geen postzegel, geen afzender, niets.
Rest mij maar één vraag: Van wie komt dit? Wij hebben helemaal niets te vieren!
(Ok, ik geef het een week, maar als ik dit weekend nog niets of niemand gehoord heb, dan doe ik er iets leuks mee. Deal?)
We schrijven maandagmorgen, rond een uur of 7.
- (slaperig) Hu, Toon, weet jij iets van 50 euro?
- (slaperig) Nee, wrom?
- Omdat er een briefje van 50 euro in onze brievenbus zit.
- Hu? 50 euro?
- Uhu. 50 euro.
En hierbij verklaar ik het briefje van 50 euro tot hét mysterie van de week. 'Een aanbidder!', riep collega S. 'Of een dement oud vrouwtje!', aldus collega A. Wat het ook zij, vanmorgen zat er in onze brievenbus een opengescheurd envelopje. In de enveloppe een briefje van 50 euro. En bij het briefje van 50 een klein papiertje waarop in een mooi handschrift 'Gelukwensen!' geschreven staat. Geen naam, geen postzegel, geen afzender, niets.
Rest mij maar één vraag: Van wie komt dit? Wij hebben helemaal niets te vieren!
(Ok, ik geef het een week, maar als ik dit weekend nog niets of niemand gehoord heb, dan doe ik er iets leuks mee. Deal?)
Abonneren op:
Posts (Atom)