Maar, als ik heel eerlijk ben, moet ik het wel toegeven: ik heb de coolste job ter wereld. En af en toe komt dit besef ook helemaal naar boven. Dan voel ik het opborrelen in mijn buik, klimt het langzaam omhoog en duwt het mijn mondhoeken in een brede grijns. Hell yeah, I like my job! Daarnet, in de auto ergens ter hoogte van Beervelde, kreeg ik het weer. Het gevoel van job-euforie en het besef er nog voor betaald te worden ook.
Zondag mocht ik in Knokke een Thaise lunch testen, maandag zat ik in Sint-Stevens-Woluwe bij een van de beste patissiers van het land geboeid te kijken naar de fenomenale ijstaart waarmee hij op het WK Patisserie brons pakte, dinsdag at ik appeltaart met een sexy mannelijke BV (die me ook wel meer dan een uur had laten wachten, maar dit geheel ter zijde), en vandaag had ik in een hippe bar in Antwerpen een fotoshoot met twee toffe dames terwijl de Strawberry Daiquiri rijkelijk vloeide. Vorige week testte ik een massage, volgende week ga ik op zoek naar een sneeuwwitte keuken voor een shoot met Elodie Ouedra-dinges. Om maar te zeggen, ik heb een coole job.
Ik wilde altijd journaliste worden omdat ik dan op plaatsen kwam waar ik anders van mijn leven nooit zou geraken. Of dat nu de kelder is van Maurice die obussen verzamelt, de Roeselarekreek, de cockpit van een pilote, de keuken van een BV, of het podium waar een rockband een half uur later zal optreden, dat maakt me niet uit. Mijn schriftje en ik, wij zien, horen en ontdekken dingen waar we anders nooit mee geconfronteerd zouden worden. En daarom heb ik dus de coolste job ter wereld.
- Dit gezegd zijnde, gooi ik me nu in mijn zetel. Want van al dat tsjolen en ontdekken wordt een mens moe. En het moet gezegd, there's no place like home.
