donderdag 20 oktober 2011

toont haar bureau


In de categorie 'Toon me je werkplek en ik zeg je wie je bent'. En ook omdat ik deze plek de laatste dagen meer gezien heb dan mijn keuken, lief en zetel samen.

* Een Mac: onmisbaar, want ik ben een journalist. Met op het scherm: een leeg blad, dat vaak eerst een halfuur leeg blijft, voor het in recordtempo volgeschreven wordt. Snelle schrijver, ik.
* In dat halfuur dat het leeg blijft, doe ik veel. Meestal hard nadenken, maar ook twintig keer mijn Facebook openen, door het raam de katten van de buren in de gaten houden, nadenken over wat ik vanavond ga eten, of... eens door mijn Viewmaster turen. It is my secret to success. Maxi-entertainment in veertien klikken. 'Een avond in Parijs', is de schijf die er nu inzit. De Eiffeltoren by night zien vanop je bureau, een aanrader. Maar ik ben eigenlijk aan het sparen voor alle Disneys.
* Foto's en kaartjes en magneten. Een van die magneten is trouwens Wout Beel, fotograaf en broer van het lief. Moet 'm eens googelen. Een fotograaf die zo goed bezig is dat hij al magneten heeft van zichzelf. (Graag gedaan, wout!)
* Een doos, met daarin een externe harde schijf. Na een half jaar veel te veel stof vergaard en nog altijd niet opengedaan. Heb ik ooit eens met veel enthousiasme gekocht om een back-up te maken van mijn werk. Moet ik misschien toch eens doen in plaats van Facebook of Viewmaster.
* Een voice-recorder: onmisbaar, want ik ben een journalist. Alhoewel ik dat eigenlijk nooit gebruik. Enkel wanneer ik Limburgers interview, mensen die zo snel praten dat het lijkt alsof ze elk moment een trein moeten halen, of dokters of psychologen die te veel moeilijke woorden gebruiken. Ik ben nogal een ouderwetse en zweer bij schrift en bic.
* Wat Flair. Een cover die we gebruiken bij brainstorms, en een stokoude sleutelhanger. Een die de start van VTM nog heeft meegemaakt, want ik had er ook zo één van Amedee.

En nu ga ik er mij weer aanzetten. Mijn halfuur is bijna voorbij, en dat blad moet nog vol.

woensdag 12 oktober 2011

De boze ballerina



Van het ene moment op het andere was het gedaan. Armen gekruist, pruillip, hoofd naar beneden, lichte trillingen van ingehouden woede. Het was duidelijk: ze had geen zin meer. En ze bleef staan. Ook toen de mama koortsachtig en een beetje rood aangelopen 'Komaan meisje, nog even,' van opzij riep. Zelfs 'Straks krijg je frietjes en een cadeautje' hadden geen effect. ZE-HAD-GEEN-ZIN-MEER. Dit was dan ook de laatste foto die we van haar hebben kunnen nemen. Twee minuten later ging ze ervandoor. Naar huis, naar haar poppen en haar speelgoedkeukentje. Genoeg geposeerd, zo saai.

Ze was meteen mijn favoriet. Hoewel ze onze fotoshoot bijna naar de knoppen hielp, zal ik haar niet snel vergeten. Ze deed me denken aan mezelf. Aan hoe ik vroeger een week niet tegen mama sprak omdat ze haar korte steile haar had geruild voor een wilde krullenbos. Deze vrouw leek niet meer op mama en ik vond het niet mooi, punt. Of hoe ik de hele straat bijeenriep omdat ik op de doop van mijn zus die stomme witte schoenen niet wilde aandoen. Ik was vier, maar het is een verhaal dat nog vaak opgerakeld wordt. Meisjes met pit, er moesten er meer zijn. Vroeger wilde ik nooit een dochter die ballet deed. Ballet? Voor watjes. Maar dat is nu ook weer veranderd. Stoere ballerina's, ze bestaan.

- De foto is van Karel Daems, en de ballerina's, die zie je deze week in Flair.

En o ja, ik werd vandaag wakker met de gedachte: ik ga weer wat vaker bloggen. Een mooi voornemen, en het is zelfs nog geen Nieuwjaar!