Het is gebeurd.
De Kangoo heeft zijn laatste rit gereden. Recht naar de garage in Ichtegem waar ik hem met spijt in het hart verkocht heb voor veel te weinig geld. 250 euro, zei de garagist. Meer zat er niet in. Hij was zijn laatste vuile smogadem aan het uitblazen, op sterven na dood. En in autoland betekent dit heel wat. Enkel nog bruikbaar voor wat wisselstukken waarmee hij andere Kangoo-wrakken kon oplappen, zei de garagist. Of heel misschien kon hij nog hopen op de goodwill van een Pool, of een Indiër. Stiekem hoopte ik dat laatste. Mijn witte bolide als taxi in het verre India, zag je hem al gaan? Maar heel eerlijk, zelfs daar mocht ik niet op hopen, zei de garagist. Zelfs Polen en Indiërs zijn kieskeurig geworden als het op auto's aankomt.
Mijn nieuwe is een Berlingo. Licht van kleur, blinkt in zijn vel, spint als een pasgeboren kitten, met veel knopjes, nog meer lichtjes én nieuwe Europese nummerplaten. Vast een knaller van een auto. Maar echt enthousiast kan ik er nog niet over zijn. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover de Kangoo. Wat zeg ik, het voelt als verraad.
Vandaar deze laatste ode, lieve Kangoo. We shared a life together! Je hebt het allemaal meegemaakt: de grote verhuis in Gent, de komst van mijn lief, mijn eerste journalistieke ritten naar Antwerpen, de laatste rit naar Holland. You rule! Een dikke merci, en weet, je coole rally-stuur zal ik nooit vergeten.
