Nobody's perfect, zeggen ze

Toen ik vanmorgen op het werk de trap opliep, moest ik keihard lachen. Niet dat er iemand iets grappigs had gezegd, of dat ik iemand had zien vallen ofzo. Nee, ik was alleen en moest keihard lachen met mijneigen. Reden? Mijn afwijking. Ik kan onmogelijk op een normale manier een trap opwandelen. Nee, als ik de trap neem, dan moet ik lopen. Precies of er twintig man achter me zit. En alsof dat nog niet genoeg is, trek ik er ook nog eens een raar gezicht bij. Precies of ik een marathon traplopen aan het afleggen ben.

Aaaah, afwijkingen. Ik heb er wel een paar.

- Met stip op één: Marco Borsato. Zet mij op een optreden van Marco, en ik kom zot. Leg Rood op en ik begin hyperextatisch mee te zingen. Ik weet niet wat het is. Ik heb het niet speciaal voor Hollanders of voor mannen die zingen over het rood van jouw lippen. Maar Marco, man, die doet iets met mij. Misschien zijn het zijn krullen wel.

- Gezond doen. Ik wil het wel, maar kan het niet. Neem nu vandaag. Een bevallige collega had witte thee voor me meegebracht. Witte thee?! Was dat dan zoals melk met een theesmaakje? Of thee met een melksmaakje? Nee hoor, blijkbaar is witte thee gewoon gezond. Het zou een facelift in een kopje zijn, boordevol antioxidanten. Gezond doen, dat wil ik wel! Dus, vandaag, na de lunch geen cappuccino met extra suiker maar witte thee. Maar dan begint het. Dan heb ik die thee nog maar half aan mijn lippen gezet, of dan zie ik die koekjes op de kast. En als het spel eindigt, dan heb ik een tas witte thee gedronken, en ook weer drie kletskoppen gegeten. Gezond hé?

- Zingen. Ik zing zonder dat ik het weet. En overal. Heel gênant. Dan zit ik op het werk op het toilet en besef ik als ik mijn blaadje WC-papier aan het afscheuren ben, dat ik weer eens aan het zingen was. Rood van Marco Borsato, stel je voor. Gelukkig zijn die deuren redelijk massief.

- Ketchup. Bij alles, op alles.

- En dan heb je ook nog de rechterpantoffelkwestie, maar dat heb ik hier al eerder uiteengedaan. En ik ben een West-Vlaming. Volgens sommigen ook een serieuze afwijking.

Voor de rest ben ik eigenlijk vrij normaal. Saai he?

Yvette en Marcel

Er zijn zo van die momenten waarop je echt niets te doen hebt. Meestal zit ik dan op de trein. En kom ik van mijn werk. IPod plat, boek vergeten, de Metro al zesendertig keer doorbladerd. Mijn hoofd veel te vol en mijn maag veel te leeg. Eergisteren was zo’n moment. Ik was al 230 koeien gepasseerd en zat met mijn hoofd in Delhaize, ergens tussen de rayon van de groentjes en de vis, te twijfelen tussen een slaatje of pasta met scampi. In het echt zat ik tussen Beveren-Waas en Sint-Niklaas. Gestrand, want halleluja, de NMBS stond weer in panne.

Ik zat gekneld. Tussen een goed gezet bazig vrouwmens schuin tegenover mij, en haar ventje, Marcel, naast mij. Op pensioen maar nog te jong om zich gepensioneerd te voelen. Zo’n koppel. Het vrouwmens had me in de mot. Ik voelde het, maar bleef koppig door het raam staren. Zo’n vrouwmensen, ik houd daar namelijk niet zo van.

- Juffrouwtje, at ie ambetant doet, geef hem naar nen tsjok. Ge meugt van mie.

Juffrouwtje. Lap, i was involved. Ze had het tegen mij. ‘Hem’, dat was de arme Marcel naast mij. Ik kon niet anders dan eens groen teruglachen.

- Awi Marcel, wuk is da nu? Ge moet gie niet tsjokken tegen ik omdak ik dat zegge. Ik meuge dat toch zeggen tegen dat juffrouwtje?

Ik keek opzij en kreeg ineens gigantisch veel medelijden met Marcel. Nog geen tien minuten opgestapt en al openlijk vernederd. Koekegoed en een en al sloef. Dat was Marcel. Dat kon je ruiken van op drie kilometer afstand. Terwijl al zijn maten aan de toog het WK volgen, loopt hij thuis rond met een plumeau. Daar ben ik zeker van. Kuisen, dat kan zij niet meer, met haar gezwollen enkels en artrosepolsen. Arme Marcel.

Nog geen tien minuten later wist ik alles. Dat ze te veel potten koffie gedronken had in Antwerpen en daarom voortdurend pipi moest doen, dat ze nieuwe patroontjes van katten gekocht had om schone lapjes mee te naaien, dat ze een krak was in breien met vier naalden, en dat ze zweette gelijk een os, maar dat zwoel weer nog altijd beter is dan regen, want dan zou ze met haar natte kazakke op de trein moeten kruipen.

Van Marcel wist ik niets. Hij zweeg, knikte, en glimlachte wanneer dat nodig was. Net als ik.

Ergens ter hoogte van Gent-Dampoort begon ze over haar rok. Nog altijd tegen mij. De rok was gifgroen met kringels en aartslelijk.

-Heb ik gisteren gekocht. Voe twintig euro. Das een batje hé, een rok voor twintig euro.
- Uhu
- In een chique winkel. Op de ring rond Bruhhe. Alli, oe noemt die winkel were? Ik zou het duusd keer zeggen. 't Is niet den E5, maar dien anderen. Alli, godverdomme, ik kom er nu niet op.

*stilte*

- Vögele
zei Marcel na twee minuten kurkdroog. Het waren zijn eerste woorden op die lange treinrit.

Eén woord, en ze zweeg. Keek zelfs een beetje verbouwereerd. Marcel had gescoord. En ik was zo ongelofelijk trots op hem dat ik bijna moest huilen.

Zand en metal

Twee buddies. Zandbak. Een slordige twintig jaar later. Graspop.
Het leven lijkt toch simpel he, azo?

En hartjes zeg. So 2007!

Rechterpantoffel

Ik ben nieuw. Een groentje. The new kid in town. Misschien moet ik maar beginnen bloggen? riep ik eens, veel te enthousiast, vergezeld van een goed glas wijn. Bajaa. Doen! repliceerde een ander, al even enthousiast, vergezeld van eenzelfde goed glas wijn. Wat moet ik dan doen? ging ik verder. Ik weet niet. Iets posten. Impressietjes. En zo geschiedde. elisesurprise, een blog met impressietjes. In your Face Facebook, ik blog!

Elke gerenommeerde blogger doet van lijstjes. En omdat ik nog wat in mijn afkijkfase zit, ahum, een lijstje:

dingen die ik doe
- werken eigenlijk, op dit moment. Ik schrijf. Voor mijn job. Ik cross van hier naar daar, kom op plaatsen waar ik van mijn leven nooit dacht ooit te zullen komen. De toog van café Breda op Krottegem. Anyone? En schrijf verslagjes. En interviews uit.
- mijn rechterpantoffel zoeken. Ik verlies die dingen voortdurend. Meestal besef ik het ook altijd te laat. Pas wanneer ik al een halfuur op één savatte rondhos en de grote teen aan mijn rechtervoet verdacht koud begint te worden. Which is now :-(
- wachten op de verkiezingsuitslagen. Nee, het interesseert me niet. Maar ja, ik ben wel curieus.
- mezelf al stilletjes oppeppen om straks in mijn loopsloffen te schieten. Lopen doe ik graag, echt. Maar het is dat uit je zetel geraken. Nee, je zou nu beter geen stuk taart eten, want dat zal serieus op je maag liggen als je straks gezwind je kilometers aan het afwerken bent. Hmmm, misschien zou ik ook beter mijn iPod opladen. Of misschien schijnt de zon vanavond wel? Dan zou ik beter wachten tot vanavond om te lopen. Ah, maar dan kan ik nu toch nog een stuk taart eten! Aaargh. Die malle geest van mij. Altijd in werking. Altijd denken, afvinken en overwegen.
- Een stukje taart eten. Want het is zondag!

Aangenaam. Ik ben elisesurprise en heb nu officieel een blog!

The artist

made by Phavin!