woensdag 18 januari 2012

Somewhere

"Prima examen, meneer Beel."

Oef.

Het leven gaat door, met examens, deadlines, treinvertragingen, moeilijke research, en nieuwe plannen op de agenda. Ook met vervelende mensen die uit hun dak gaan omdat er twee woorden anders in hun interview moeten staan.

Even lijkt het zelfs of er niets is veranderd.
Of toch, ik heb een nieuw lievelingsliedje, eentje van The Strokes. En elke dag brand ik een kaarsje, eentje met vanille.

Bittersweet.


woensdag 11 januari 2012

Woensdag

Het ging goed deze week. Vrij goed zelfs. Beter dan ik had verwacht. Iedereen ging terug aan het werk, en er waren wat downs, maar ook wel ups. Gisteren hadden Liesbet en ik nog de slappe lach, toen we foto's van ons weekendje aan zee bekeken. Vorige week leek het nog of we nooit meer zouden kunnen lachen... Ook een tekstje schrijven en adressen verzamelen voor jouw herdenking ging vlotter dan verwacht. Even leek het nog of het toch niet zo moeilijk was als we vorige week hadden gedacht.

Tot vanmiddag. Ik ben vandaag tussen twee interviews door bij je mama geweest, en toen ik thuiskwam, zat je kaartje in de bus. En dan was het er weer, de harde realitycheck. Geen verjaardagskaartje, geen kaartje met zonnige groetjes, geen zomaarkaartje, geen uitnodiging voor een feestje, maar een rouwkaartje. Ik weet niet goed wat ik ermee moet doen. Zet ik het tussen de andere babyborrel- en trouwuitnodigingen op de schouw? Stop ik het weg in een doos? Ik denk dat het mijn eerste echte rouwkaartje is. En het is er dan nog een van jou.

*

maandag 9 januari 2012

Maandag

Caramia van Novastar. Repeat repeat repeat, en terugdenken aan toen.
Choco-Duo’s van den Aldi. En heel de dag niets anders willen eten.
De sneeuwfoto’s van ons laatste weekendje. En veel te laat doorhebben dat dit veel te lang geleden is.
Blue Valentine willen bekijken, voor jou.
Stiekem naar de McDonalds willen fietsen voor een Big Mac Menu.
Facebook-updates van DOK krijgen en een rilling voelen.
Je zo graag nog één bericht willen sturen.
Me doodergeren aan die zagemensen buiten, en mensen die niet willen geïnterviewd worden bijna toeschreeuwen dat dat toch allemaal niet zo erg is, geïnterviewd worden.
Alles wat niets met jou te maken heeft deze week van de agenda schrappen. Behalve werken.
Om 16u naar je plaats willen komen en niet durven.
'Tine Brutsaert' googelen.
Toon willen bellen en bij Tine uitkomen.
Horen dat het bij iedereen een beetje hetzelfde is vandaag.

zondag 8 januari 2012

Eén antwoord en zoveel vragen

Als ik mijn ogen dichtdoe, dan zie ik je voor me. Hoe je als een gewond dier je plekje zoekt, niet te ver van huis. Een plekje waar je alleen bent, alleen met die vreselijk sombere gedachten in je hoofd. Dicht tegen het water, achter de struiken, beschut voor regen en wind. Je hebt het koud, in je hoofd en in je gedachten. Je legt je jas als een deken over je heen. Zoekt troost. Eindelijk rust in je hoofd.

Je had ons gisteren moeten zien, Tine. Iedereen was er, op je plekje. Zoveel vrienden, zoveel bloemen, zoveel verdriet, zoveel vragen. We proberen ons voor te stellen hoe jij je daar maandag hebt gevoeld. Zo afschuwelijk alleen. Aan wie heb je nog gedacht? Was je bang? Verdrietig? Of eerder opgelucht? Ik hoop het laatste, hoe moeilijk dat ook is.

Die bloemen, die zijn voor jou. Omdat je graag bloemen ziet. Omdat we ze je zo graag willen geven. Omdat we je nu al zo hard missen. Omdat we je zo graag zien. Hopelijk heb je dat geweten.

Morgen gaan we weer werken, en de cocon, waar we ons al een week in verstoppen, verlaten. Terug naar het gewone leven dat helemaal is veranderd. Dampoort is anders. De Aba Jour is anders. De dokken zijn anders. De Blaarmeersen is anders. Gent is anders. Wij zijn anders. Elke dag gaan we over je praten. Bij een glas rode wijn en M&M's zonder nootjes. Over die weekendjes, jouw schaterlach die door ons hoofd spookt, je glazige blik als het wat minder goed ging, je lieve karakter, SATC, de discussies die je zo graag aanging. Gent, Roeselare, De Haan, Oostende, Brussel, overal waar we komen, was jij ook.

Je wilde gewoon dood zijn Tine. Je kon niet meer verder leven, en dat zullen we aanvaarden.
Je was dertien jaar een deel van mijn leven. En het leek zo vanzelfsprekend dat jij er ook de rest van mijn leven zou bij zijn.

donderdag 5 januari 2012

Of hoe de wereld plots stilstaat

Of hoe deadlines, facturen en dagelijkse beslommeringen plots niets meer betekenen.
Of hoe ik deze week voor het eerst probeer te koken - béchamelsaus, en al drie keer opnieuw moest beginnen.
Of hoe dit nieuwe jaar al van dag 3 volledig op zijn gat lag.

Tine,
27 december, een dikke week geleden heb ik je voor het laatst gezien. Het was aan een toog in Brussel, op een feestje. We hebben elkaar veel verteld, wat allemaal precies, daarover breek ik mijn hoofd nog. Wat ik wel weet is dat ik om 12u ben doorgegaan -ik wilde werken de volgende ochtend. Jij bent gebleven. Ik heb je een knuffel gegeven en gezegd dat ik het altijd leuk vond om met je te praten. We spraken af om 2012 in te zetten met een ontbijtje. Ideaal, jij had net je ontslag gegeven en had tijd voor leuke dingen, ik zat thuis met een blokkend lief. Je had een super adres, een plekje waar je zo graag naar toe ging en dat je me wilde tonen: Le Jardin Bohémien, in Gent. Ik was er nog niet geweest, maar keek er al naar uit.

En dan was je plots vermist.

Je zou iedereen moeten zien, Tine. Zo bezorgd. Er is geen straat in Gent waar je affiche niet hangt - ja, zelfs in het Glazen Straatje heeft Toon dinsdagavond een poster van je opgehangen. We missen je. We zoeken je. We liggen 's nachts wakker van de dreigende wind. We kunnen niet begrijpen dat je zomaar bent verdwenen. Vanmiddag hebben we twee uur lang de Watersportbaan uitgekamd, zonder resultaat. Dat had ik eigenlijk wel verwacht... jij hield niet van de Watersportbaan, ging er nooit graag naartoe.
Geef ons toch een teken, Tine. Iets. Zodat we weten waar we morgen moeten zoeken. We willen je zo graag vinden. Maar eigenlijk ook niet. Het is zo dubbel.


Tine,
Kom toch gewoon terug. Al is het maar omdat we nog samen moeten gaan ontbijten.