vrijdag 17 februari 2012

Een doos & een boekje

‘Dingen’ zeggen me bitter weinig. Mijn kleerkast puilt niet uit, ik heb geen dertig paar schoenen, en shoppen doe ik zelfs niet graag. Kreeg ik 100 euro in mijn handen geduwd, dan ga ik daarmee liever naar Bellewaerde of een goed restaurant, dan het te investeren in 'dingen'.
Stel, je huis brandt af... wat zou jij redden?, vond ik dan ook altijd een domme vraag. Wat ik zou redden? Mezelf natuurlijk. Geen laptop, foto-albums, liefdesbrieven van vroeger, zelfs geen lievelingskleedje of souvenirs uit Japan… Herinneringen, die zitten in mijn hoofd en voorwerpen, die zijn vervangbaar.

Begin 2011 is dat een klein beetje veranderd toen ik van mijn mama een geweldig cool nieuwjaarscadeau kreeg. Een handgeschreven kookboek! Een overzicht van gerechten en recepten die bij ons thuis en in de familie altijd werden klaargemaakt. Choco, ingemaakte augurken, ouderwetse lukken, varkensvlees met picklessaus, karnemelkstovers, recepten die mama met de hand en vergezeld van hier en daar een grappige anekdote in een boekje heeft neergepend. Recepten waar ik een moord voor zou plegen. "Jij bent toch niet terminaal hé??!", was mijn eerste reactie. Dit wordt mijn koesterboekje, meteen mijn tweede. Als ik ooit 1 ding zou meenemen naar een ander leven, dan was het dit wel.

Sinds vanavond heb ik ook een doos. Een doos die vol is en waar niets meer bij komt. Een afgesloten hoofdstuk, of toch zoiets.
Een doos met handgeschreven brieven, foto's en cadeautjes van een heel goede vriendin. Ook met polsbandjes van festivals, to do-lijstjes voor lange vakanties, mijmeringen over knappe jongens en dromen voor de toekomst. Die hele toekomst zit nu in een kartonnen doos. Vreemd is dat, en daarom doe ik die doos nooit weg. En als het toch ooit brandt, reken dan maar dat ik er heelhuids uitkom, die doos onder mijn arm geklemd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten