Van het ene moment op het andere was het gedaan. Armen gekruist, pruillip, hoofd naar beneden, lichte trillingen van ingehouden woede. Het was duidelijk: ze had geen zin meer. En ze bleef staan. Ook toen de mama koortsachtig en een beetje rood aangelopen 'Komaan meisje, nog even,' van opzij riep. Zelfs 'Straks krijg je frietjes en een cadeautje' hadden geen effect. ZE-HAD-GEEN-ZIN-MEER. Dit was dan ook de laatste foto die we van haar hebben kunnen nemen. Twee minuten later ging ze ervandoor. Naar huis, naar haar poppen en haar speelgoedkeukentje. Genoeg geposeerd, zo saai.
Ze was meteen mijn favoriet. Hoewel ze onze fotoshoot bijna naar de knoppen hielp, zal ik haar niet snel vergeten. Ze deed me denken aan mezelf. Aan hoe ik vroeger een week niet tegen mama sprak omdat ze haar korte steile haar had geruild voor een wilde krullenbos. Deze vrouw leek niet meer op mama en ik vond het niet mooi, punt. Of hoe ik de hele straat bijeenriep omdat ik op de doop van mijn zus die stomme witte schoenen niet wilde aandoen. Ik was vier, maar het is een verhaal dat nog vaak opgerakeld wordt. Meisjes met pit, er moesten er meer zijn. Vroeger wilde ik nooit een dochter die ballet deed. Ballet? Voor watjes. Maar dat is nu ook weer veranderd. Stoere ballerina's, ze bestaan.
- De foto is van Karel Daems, en de ballerina's, die zie je deze week in Flair.
En o ja, ik werd vandaag wakker met de gedachte: ik ga weer wat vaker bloggen. Een mooi voornemen, en het is zelfs nog geen Nieuwjaar!
Foto van het jaar!
BeantwoordenVerwijderen