Het frêle receptionistje van onze hostel in Hiroshima keek ons verschrikt aan. Ze had net telefoon gekregen van een vriend. Ergens boven Tokyo was een uur geleden een natuurramp buiten proportie gebeurd. Het begin van de apocalyps, zo klonk het toch. Wij stonden er een beetje verslagen bij. Twee toeristjes uit België, gepakt en gezakt met een veel te zware rugzak, niet wetende hoe een echte aardbeving voelt, laat staan een tsunami. Een tsu-na-mi begod! Boven ons hoofd! En helemaal niet zo ver van Tokyo, de crazy metropool waar wij net vandaan kwamen.
En dan begon het surreëele deel van onze vakantie. We werden overspoeld met gruwelijke tv-beelden in een taal die we niet begrepen, we zagen mensen druk telefonerend en doelloos in het station rondlopen, we kregen extra edities van Japanse kranten in onze handen geduwd. Wat was er in godsnaam aan de hand? Een ding was zeker: we moesten weg, richting Zuiden en naar Tine, zo ver mogelijk van de gevarenzone, en... misschien ook maar meteen terugvliegen naar België?
En dan begon het chaotische deel van onze vakantie. Gaan we naar de luchthaven in Tokyo of niet? Is het wel veilig? Kunnen we niet vroeger vertrekken via een luchthaven in Osaka? Connections bellen, World Assistance Bellen, Ambassade bellen, Buitenlandse zaken bellen, thuisfront op de hoogte houden, wachten op de airbus van Crembo. Een heel gedoe, zeker als je laptop nog in Gent ligt, en je gsm in Japan niet werkt. We zaten in een hostel in Kyoto met Nieuw-Zeelanders, Amerikanen, Fransen, Spanjaarden, en allemaal wilden ze zo snel mogelijk naar huis. Die nucleaire gassen boven Fukushima waren niet te vertrouwen.
En dan moest het spannendste deel van onze vakantie nog komen. En daarmee bedoel ik de aardbeving waar we een uur voor ons vertrek richting België nog op getrakteerd werden. Lieselot en ik zaten in de luchthaven toen we het aardbevingsalarm hoorden afgaan. Overal in Japan staan tv-schermen opgesteld met non-stop earthquake-news. Als er een alarm afgaat, weet je: er komt weer iets. En een uur voor we op ons vliegtuig stapten, kon Japan het niet laten ons nog een klein souvenirtje mee te geven. De grond begon te beven, de glazen wand naast ons te kraken, mensen schoten verschrikt van hun stoel. Jep, een zoveelste aardbeving dus. En met natrillende gummi-benen en zweterige handjes stapten we een uur later opgelucht op het vliegtuig.
Iemand zin om binnenkort naar Japan te gaan?
Doen, zou ik zeggen. Al is het maar voor:
- de verwarmde WC-brillen met de vele knopjes.
- de lekkerste en goedkoopste sushi ooit.
- de komieke Japanners. Ze zijn klein, schattig, ontzettend gedisciplineerd en zeggen wel een miljoen keer per dag 'arrigatou kozamaaaaas'
- de science-fiction-achtige Shinkansen-treinen
- shopperdeshoppen in Tokyo-City
- een overnachting in een sekte-achtig claustrofobisch 'capsule-hotel'
- de pantoffel-experience: overal 'schoenen uit, pantoffels aan'
- het avontuur: you never know what you gonna get
Het klinkt als een nachtmerrie. Lost in Translation 2.
BeantwoordenVerwijderen