Jommeke

'Iedereen wil met strips zijn jeugd terugkopen', lees ik net in een interview met Urbanus in Humo. En gelijk heeft hij. Een strip lezen, dat is terugkeren naar bijna twintig jaar geleden, toen je net kon lezen en in een hoekje van de veel te grote zetel Jommekes zat te verslinden tot je mama 'Eeeeten!' riep. En als De viool van Varazdina of De kokoskoe helemaal uit waren, dan begon je gewoon opnieuw. Luidop deze keer. Met verschillende stemmetjes en geflipte intonaties.

Zo serieus...? Ja. En dat komt omdat ik vorige week op een zonovergoten terras in Normandië zat. Vermoedelijk met de nieuwe Kiekeboe in mijn handen en een gin-tonic (mijn nieuwe verslaving) voor mijn neus. Nu zit ik in mijn pyjama een bord Miracoli binnen te spelen (wegens te laat thuis van het werk en Delhaize al dicht), betalingen te doen, to-do-lijstjes te maken. En o ja, te bloggen.

Heimwee en nostalgie. Het overvalt een mens toch soms.

- Als ik pas geslepen potloden ruik, ben ik zeven en zit ik in het eerste leerjaar. Vermoedelijk op de eerste rij en met rooie kaken van de inspanning. Juffrouw Andrea was een strenge!

- Als ik reclame voor Bellewaerde zie, dan ben ik negen, draag ik een blauw-groene KW, een paarse jogging, en voel ik een vreemde kriebel in mijn buik omdat ik net op de boomstam-splash gedurfd heb. Diezelfde kriebel voelde ik ook 's avonds in de bus naar huis. Maar dat was van te veel cola, lauwe sandwichen met kaas en suikerspin.

- Als ik lange vingers (de koekjes) zie, dan zit ik terug bij oma. Home & Away op de achtergrond en een tas melk in mijn handen. En de bordeaux zetel die toch wat stekte aan de billetjes.

- Als ik stokbrood met Nutella eet, dan ben ik een jaar of dertien. En zit ik in een huisje in Bretagne aan de ontbijttafel met mijn zus en mama en papa. Frans stokbrood met boter en Nutella, een betere start van de dag kon ik toen niet dromen. Als ik de koffiemachine nog maar hoorde pruttelen vanuit mijn stapelbed, schoot ik wakker en begon ik me te verkneukelen. Yes, weer ontbijt!

- Als ik Spice Girls of BSB hoor, ben ik veertien, en heb ik de nieuwe Joepie in mijn handen. De spanning die ik elke woensdag voelde omdat er misschien wel een poster van Brad Pitt, Peter Andrew, of Kevin van de BSB in het midden van mijn Joepie zou zitten... man toch.

- Als ik witte Martini zie, ben ik zeventien en kotsmisselijk. Die laatste in de Warehouse was er te veel aan.

Urbanus van Anus heeft gelijk. En nu ga ik een beetje in de zetel zitten. Een Jommeke lezen. En verlangen naar een lange vinger. Of een beetje tv kijken, dat kan ook. En een gin-tonic inschenken. Hell yeah! Nog beter.