Goalgetter

Mijn lief dacht ‘hé, die is misschien wel iets voor mij’, toen ik hem op een zondagmiddag langs mijn neus weg vroeg of hij zin had om naar Roeselare-Westerlo te gaan kijken. Hij wist ‘die moet ik houden’ toen ik een paar weken later langs dezelfde neus weg even checkte of hij Fifa Soccer op de Playstation had. En hij heeft nog nooit zo verliefd gekeken als toen ik in datzelfde spelletje Fifa met een geniaal één-tweetje verpletterend won.

Ik heb een voetbalfreak in huis. Als hij niet zesendertig keer per dag naar Sporza.be surft, dan heeft hij een dag niet geleefd. Zijn voetbal ligt bij mij in de living. In een hoekje, goed in het zicht. En ik heb het nog niet getest, maar ik weet zeker dat hij de linksbak van Ivoorkust of de trainer van Roda JC sneller kan opnoemen dan de datum van mijn verjaardag. Heef af toe test hij me eens, heb ik al gemerkt. Dan zit ik samen met hem in de zetel naar de voetbal te kijken (ik meestal één oog op het scherm en een ander oog in een boekske) en dan vraagt hij ‘weet je wie dat is?'. Gescoord heb ik, toen ik vorige week de naam Diego Maradona op het gezicht van de Argentijnse coach kon plakken. Vanwaar het plots kwam, God mag het weten, maar ik wist het wel!

Liefde is… interesse tonen in de interesses van je partner, en daarom doe ik dus af en toe eens mee. En geef ik me al een volle maand over aan de WK-gekte. Tijdens de halve finale Spanje-Duitsland stond ik hevig zwetend, luid 'goaaaaal!' roepend, en met een blik Jupiler in de hand voor een groot scherm. En vanavond is het weer zo ver. De allerlaatste match, de finale. En dan staan we daar opnieuw, voor dat grote scherm.

Hij supportert voor Nederland, ik voor Spanje. Omdat ze beter voetballen, én omdat ik ze mooier vind om naar te kijken - maar dat laatste zeg ik er niet bij.