Ho Ho Ho

Normaal ben ik wel een stoere. Rood heeft me altijd beter gestaan dan roze, en in mijn kleerkast hangen meer jeansbroeken en baskets dan kleedjes en hakken. Vroeger had ik het ook niet zo voor Barbie. De Scheerpret-Ken, die was nog cool, maar voor de rest kon de Sint me meer plezier doen met een knikkerbaan, voetbal of skateboard –ok, het was een felroze, duidelijk een voor meisjes-, dan met een schminkpop. Een stoere dus. Dat imago heb ik wel een beetje. Al vertoont mijn ruwe bolster één grote barst. Een serieuze bobbel, die zich elk jaar eind november volledig ontwikkelt en begin december als een etterende puist tot uitbarsting komt.

Ik ben een kerstwatje. Spuitsneew, kerstbomen, inpakpapier, rendieren, maretakken, Irish Coffees, Jingle Bells, give it to me baby! Hoe meer, hoe beter. En zelfs de irritante kerstmannetjes die de laatste jaren bijna elke rijhuisgevel omhoogklimmen, kunnen me niet op andere gedachten brengen. I love X-mas. Ja, X-mas met X.

En zo komt het dat mijn kerstboom al staat. En dat ik mijn eerste kerstmarkt inclusief Irish Coffee(s) al achter de kiezen heb. Zes december, en ik ben er klaar voor. Mijn huis ruikt naar kaneel, mijn Carols zitten in de cd-speler, en mijn boom schittert en straalt nog meer dan het nieuw kostuum van Eddy Wally. Vijf chocolaatjes op, negentien to go, vertelt de adventskalender aan mijn keukenmuur!

Een kerstwatje dus, zo soft als een neerdwarrelend kerstvlokje, maar ook wel een beetje stoer.