Stoemp stampen

Rond een uur of vier begon het al te borrelen. Ik moest naar huis, en rechtstreeks naar mijn kookfornuis om te hakken, te snijden, te bakken en te braden. Geen risotto, sushi of pasta, maar boereneten, Vlaamse kost. Misschien zelfs stoemp! Ik ben West-Vlaming in hart en nieren, en patatten en groenten stampen tot een volwaardige winterse maaltijd leek me de perfecte afsluiter van zo’n dag vol dichte mist waarin zelfs een hond zijn jong niet kan terugvinden.

Stoemp dus.

Ik heb drie keuken-hulplijnen: mijn mama – de beste kokkin van de wereld, vooral wat de Vlaamsche boerenkost betreft-, kookboeken of het internet. En omdat ik een paar weken geleden een héél sympathieke foodblogster geïnterviewd had, besloot ik om eens op haar blog rond te neuzen. Food first then morals, een echte aanrader trouwens. Het is de blog van Sarah, een ex-uniefgenote van mij. 'Met liefde gemaakt, dat smaakt', je kent het wel. Basic, lekker en gezellig. Zo'n mensen heb ik graag.

En zo komt het dus dat ik een uur of drie later als een volleerde Vlaamse huisvrouw waar Stijn Streuvels nog een puntje aan kan zuigen, wortelstoemp stond te stampen. A la Sarah, maar dan toch een beetje anders. Op zijn West-Vlaams, met veel boter, lawaai, en nog meer liefde gemaakt.

En het was lekker, maat.

Mijn oma zaliger, geboren en getogen in Reningelst dorp, epicentrum van de Westhoek, zou trots op me geweest zijn, en mijn lief at met smaak. En ik, ik was content, want als ik patatten kan stampen, dan ben ik gelukkig. En daar doet een mens het toch voor.